50 keer

50 keer hebben wij nagedacht over een combinatie

50 keer hebben wij gedacht het allerbeste te fokken

50 keer hebben wij getracht lager in de inteelt te fokken

50 keer hebben wij getracht genetische variatie in te zetten

50 keer hebben wij getracht schade door erfelijke afwijkingen te beperken.

50 keer  hebben wij honden niet uitgesloten omdat ze niet mooi genoeg waren

50 keer hebben wij karakter en gezondheid voorop gesteld

50 keer hebben wij mensen over een gelijke kam geschoren ongeacht ras, geaardheid of stand.

50 keer hebben wij getracht een goede gezinshond te fokken.

50 keer hebben wij getracht een karakter te fokken wat iedereen kan handelen.

50 keer hebben wij getracht een kindervriend te fokken.

50 keer hebben wij ons best gedaan om iets goeds te fokken.

Gedurende deze 50 keer hebben wij meegemaakt:

Dat mensen werden nagebeld met de mededeling dat ze een “slechte hond” hadden gekocht.

Mensen werd verteld dat ze bij ons gegarandeerd een “zieke” hond zouden kopen.

We ontvingen bezoek, gewoon om te kijken wat we hadden, en daarna werd een pup met één of andere domme smoes afgezegd.

Zelfs vanuit Duitsland ontvingen we bezoek, welke ons wel even “recht” kwamen zetten.  Hoe meer honden men zag, hoe kleiner men werd, en men afdroop.

Dat ze ons aanzagen voor dommeriken. We zijn echt niet dom, dit soort praktijken daar prikten we zo doorheen. Alleen zijn we ons altijd keurig netje blijven gedragen en we hebben ook deze bezoekers behandeld als ieder ander.

Dat rasvereniging elkaar voortdurend  aanvielen.

Vereniging viel om, nieuw bestuur, en weer zelfde ritueel.

Dat ons berichten bereikte dat we onze oudere honden niet hielden.

Dat het niet mogelijk was om goed te fokken met zoveel honden.

Dat we maar een “broodfokker” waren, in de slechte zin van het woord.

Dat we zomaar wat deden.

Dat er vanuit onze zijde niet één goede hond vandaan kon komen.

Verwijten dat we niet deelname aan hondenshow’s.

Verwijten dat we niet deden zoals de andere het graag wilde.

Dat er een hetze tegen ons werd gestart.

Dat iedereen maar over ons mocht roepen en zeggen, wat ze wilde.

Dat zelf het hoogste niveau op een of andere manier een beetje “bang” voor ons is.

Dit alles heeft ons wel het gevoel gegeven niet zo goed te zijn.

Een angst voor ziektes. Een angst om het niet goed te doen.

Een angst om te falen.

Elke dag een beetje bang voor een telefoontje dat er toch iets niet goed is.

We hebben moeten leren te aanvaarden dat een 100% goede score niet haalbaar is.

Maar ja, dit geldt niet alleen voor ons. dit geldt voor iedereen.

En mocht er ergens iets fout gaan, dat alleen een nette oplossing, de oplossing is.

We hebben geleerd:

Dat een 100% goede score op een levend wezen niet haalbaar is.

Dat alle onderzoekjes geen garantie geven voor weer zo een goede hond.

Dat je hierover eerlijke voorlichting moet geven.

Dat twee hele “goede” toch mindere nakomelingen kunnen geven.

Dat daarentegen twee “mindere” toppers kunnen geven.

Dat speciale lijnen evenals superverervers niet bestaan.

Dat twee kampioenen niet per definitie weer een kampioen geven.

Dat hondenshow’s zelfs funest kunnen zijn voor een ras.

Dat door andere gefokte niet zoveel anders zijn als die van ons.

Dat we ons begeven in een hele rare wereld.

Waar normale omgang tussen mensen moeilijk blijkt te zijn.

Waar de één het in de ogen van de ander nooit goed kan doen.

Waar veel bezitters van deze honden eigenlijk niets mee te maken willen hebben.

Deze enkel en alleen op zoek zijn naar een leuke omgang met elkaar.

Dat dit helaas steeds weer verstoort wordt door een akkefietje wat voorvalt.

Dat haat, nijd en afgunst hier de sleutelwoorden zijn.

We zijn blij:

Dat er eindelijk een ander inzicht komt in rashonden fokkerij.

Dat er een wet komt met duidelijke regels waar ons aan te houden.

Dat uit onderzoek blijkt dat grote fokkers wel degelijk belangrijk zijn voor het ras.

Dat het stoppen met fokken door deze fokkers zelfs funest kan zijn voor het ras.

Dat we er eindelijk eens wat bij betrokken worden vanuit het hoogste niveau.

En tot slot deze woorden, welke onze dierenarts, ons altijd zegt, als we weer eens wat klagen en bang zijn het niet goed te doen:

“Onthoudt altijd goed: Hoe meer ze over je praten,

hoe drukker ze zich over je maken, hoe beter je het doet.”

Geboren

heren  dames

Geboren

2 heren   3 dames

6 januari is een speciale dag voor ons en daarom heeft 1 van de teefjes inmiddels de mooie naam Destiny's Elisa gekregen en blijft bij ons.

Zo hebben we zo dadelijk door het lot verkregen;

Destiny's Tony en Destiny's Elisa.

Tony is in het bezit van 1 van de gezondste stambomen in de wereld.

Dit is weer een andere term. Dan gaat het weer over de afstammingsverwantschapscoëfficiënt.

Elisa heb ik nog niet bekeken, maar de inteelt over 5 generaties is 0,2%.

1 naam die raakt in de 5e generatie; Santo v. Vorderrain

Dus deze zal ook niet zo slecht score.